دسته: اشعار شاعران

سعید قصاب کاشانی از شاعران نام‌آور دورهٔ صفویه بود که در اواسط سدهٔ دوازدهم قمری می‌زیست. همان‌طور که در تذکره‌ها آمده، تخلص او در شعر «قصاب» بوده و تخلص او با شغل و حرفه او مناسبت داشته. به غیر از قصاب کاشانی، پنج نفر دیگر با این عنوان در تذکره الشعرا و ماخذ دیگر معرفی شده‌اند که چهار نفر شاعر و یک نفر عارف است از آن جمله‌است: امیر بیک قصاب اصفهانی، قصاب گیلانی، میرزا ابوالحسن یغمای جندقی که غزلیاتی در هجو مطایبه با تخلص قصابیه ساخته، قصاب یزدی، ابوالعباس معروف به قصاب (اهل آمل و از عرفای قرن چهارم.) معاصر و معاشر با صائب تبریزى بود و اشعار خود را نزد وى میخواند و نزدش تلمذ میکرد. قصاب با آن که خط و سواد نداشت، «دیوان» شعرش به بیست هزار بیت میرسید. در آخر عمر شاعرى را

نوشته: یدالله رسول نژاد

فریدون توللی، شاعر بلندآوازه فارسی، به سال ۱۲۹۸ هجری شمسی قدم به عرصه هستی نهاد؛ وی اگرچه در ۹ خرداد ۱۳۶۴ شمسی درگذشت، یادش و آثارش تا جاودان در دل کاخ بلند نظم و نثر پارسی باقی خواهد ماند. فریدون توللی، شاعر بلندآوازه فارسی، به سال ۱۲۹۸ هجری شمسی قدم به عرصه هستی نهاد؛ وی اگرچه در ۹ خرداد ۱۳۶۴ شمسی درگذشت، یادش و آثارش تا جاودان در دل کاخ بلند نظم و نثر پارسی باقی خواهد ماند. وی تحصیلا ت ابتدایی و متوسطه خود را در دبستان <نمازی> و دبیرستان <سلطانی> شیراز به پایان رساند و پس از به پایان رساندن تحصیلا ت در رشته <باستان شناسی> دانشگاه تهران به شیراز بازگشت و در اداره فرهنگ آن زمان در بخش باستان شناسی به کار اشتغال یافت. به سال ۱۳۲۵ شمسی، به تهران رفت و

سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار از شعرای مشهور و اهل ادب است که اشعار زیبایی را به زبان فارسی سروده است و یکی از این اشعار معروف در مدح حضرت علی ( ع ) و شعر معروف علی ای همای رحمت بود. او به جز اشعاری که به فارسی سروده به درخواست مادرش اشعار ترکی زیبایی را سرود و شاهکار ادبیات آذربایجان بنام حیدربابایه سلام را بین سال های 1329 تا 1330 خلق کرد.